Tematyka utworów Witolda Gombrowicza obejmuje poszukiwanie tożsamości osobistej i kulturowej, relację jednostki do społeczeństwa oraz relację autora i czytelnika. Jego utwory pełne są powtarzających się obrazów i tematów, z których niektóre są następujące.
Poszukiwanie tożsamości jest głównym problemem jednostki, a Gombrowicz pokazuje bezsensowność prób odnalezienia siebie wbrew własnej tożsamości kulturowej. Jednocześnie utrzymuje, że prawdziwa tożsamość nie może istnieć bez niezależności. Idea konieczności wyboru między dwiema możliwościami jest również obrazem powtarzającym się w twórczości Gombrowicza.
W swojej twórczości Gombrowicz porusza również kwestię relacji między czytelnikiem a autorem. W swoich esejach krytykuje on czytelnika za niezrozumienie intencji autora. To napięcie między czytelnikiem a autorem jest również tematem najsłynniejszej powieści Gombrowicza, Ferdydurke .
Tematy i styl tworzą strukturę tekstową dzieła literackiego. Tematy, fabuła i sceneria składają się na strukturę utworu. Język utworu to zarówno sposób opowiadania historii, jak i to, o czym ta historia jest. W utworach Witolda Gombrowicza często używa się języka potocznego, co dodatkowo wprowadza w zakłopotanie bohatera utworu. Użycie mowy bezpośredniej jest często wykorzystywane, aby zwrócić się do czytelnika lub zakwestionować naturę relacji między czytelnikiem a pisarzem.
Twórczość Witolda Gombrowicza charakteryzuje się wyrafinowaną eksploracją napięcia między wolnością jednostki a oczekiwaniami kultury. Tematy i symbole są nieustannie wykorzystywane do zgłębiania i wyrażania tych idei. Można to dostrzec w użyciu humoru, parodii i aluzji. Humor jest powszechnie używany do eksplorowania problemów społecznych i rozśmieszania czytelnika. Parodia może być wykorzystywana do eksplorowania różnych tematów. Aluzje służą odesłaniu czytelnika do konkretnego źródła symbolu, idei lub tematu.
Na przykład w "Kulturze" autor odnosi się do obiektów kultury jako "istot mitycznych". Nie są one wytworem naszej wyobraźni. Istnieją one w nas, a my z kolei jesteśmy produktem ich istnienia. My, którzy rodzimy się z ich istnienia, zaczynamy zagłębiać się w ich istotę i zaczynamy używać ich do własnych celów". Twórczość Witolda Gombrowicza charakteryzuje się wyrafinowaną eksploracją napięcia między wolnością jednostki a oczekiwaniami kultury.
Tematy i symbole są nieustannie wykorzystywane do zgłębiania i wyrażania tych idei. Można to dostrzec w użyciu humoru, parodii i aluzji. Humor jest powszechnie używany do eksplorowania problemów społecznych i rozśmieszania czytelnika. Parodia może być wykorzystywana do eksplorowania różnych tematów. Aluzje służą odesłaniu czytelnika do konkretnego źródła symbolu, idei lub tematu.
Dzieło literackie często składa się z szeregu mniejszych części, które razem tworzą całość. Te mniejsze części nazywane są "etapami". Dzieło literackie często dzieli się na takie "etapy" lub segmenty, które można następnie analizować. Witold Gombrowicz często bawi się formą powieści, często ją podważa i kwestionuje.
Gombrowicz często bawi się różnymi aspektami słowa pisanego. Na przykład często bawi się słowami, często je wymyślając. Często też bawi się słowem pisanym, często nim manipuluje. Widać to szczególnie wyraźnie w niektórych jego sztukach.
W tych sztukach Gombrowicz często kwestionuje naturę słowa pisanego, często podważając naturę słowa pisanego. Bawi się również relacją między wykonawcą a publicznością, często kwestionując również tę relację.
