Wczesne utwory Gombrowicza pełne są odniesień do znanych pisarzy i filozofów. Świadczy to o wpływie jego własnych lektur - chęci znalezienia nowych odpowiedzi na ludzkie pytania.
"Ślub" (1916), "Lekarstwo" (1919), "Kuszenie świętego Antoniego" (1920) to najsłynniejsze dzieła wczesnego okresu twórczości. Wesele to opowieść o weselu, które odbywa się nie w dniu ślubu, ale w dniu pogrzebu. Głównym bohaterem opowiadania jest młody człowiek, który znajduje się w centrum świata, którego nie rozumie. Lekarstwo opowiada o człowieku, który próbuje wyleczyć się z nieszczęścia poprzez samoukaranie. Antoniego to wspaniała opowieść o jednej z największych pokus: pokusie szukania szczęścia w karaniu samego siebie.
Gombrowicz był nie tylko pod wpływem filozofów, inspirowali go także prości ludzie i codzienne zdarzenia.
Takie utwory jak "Tramwajarz" (1926), "Los człowieka" (1931), "Człowiek człowiekowi" (1939) są pełne ostrych obserwacji zwykłych ludzi. W opowiadaniu "Tramwajarz" poznajemy tramwajarza, który pragnie spokojnego życia, ale zostaje zmuszony do pracy pod kierunkiem niemoralnej i nierozsądnej kobiety, która chce zmienić całą naturę jego życia.
W "Losie człowieka" poznajemy człowieka, który nie chce być inny niż wszyscy inni i zostaje zmuszony do dokonania wyboru, który na zawsze odmieni jego los. W "Człowieku dla człowieka" poznajemy człowieka, który widzi wszystko w czarno-białych barwach, ale jest zmuszony pogodzić się z szarymi odcieniami życia.
Gombrowicz był bardzo popularnym pisarzem w Polsce w pierwszej połowie XX wieku. Uważa się go za jednego z pionierów "fikcji poznawczej". Fikcja kognitywna to próba wyjaśnienia natury ludzkiej poprzez spojrzenie na umysł i ciało bohaterów. Choć był bardzo popularny w Polsce, jego twórczość była doceniana także poza granicami kraju. To samo można powiedzieć o wielu współczesnych pisarzach. Ocena dzieła pisarza przez czytelnika zależy w dużej mierze od jego kręgu kulturowego.
Wielbicielem Gombrowicza w Stanach Zjednoczonych był pisarz Kurt Vonnegut, który nazwał Gombrowicza "moim mistrzem i przyjacielem". We Francji Gombrowicz był bardzo popularny w latach 40. i 50. W latach 60., po trudnym okresie przemian kulturowych w Polsce, jego popularność znacznie zmalała. Dzieła Gombrowicza były zakazane w komunistycznej Polsce, ale po upadku bloku wschodniego w latach 80. jego utwory ponownie zaczęto publikować w Polsce.
Gombrowicz był bardzo ciekawym i nowatorskim pisarzem. Nie bał się próbować nowych stylów i zawsze eksperymentował ze swoim pisarstwem. W początkowym okresie twórczości posługiwał się bardzo prostym językiem, pełnym popularnych metafor.
Na przykład w opowiadaniu "Wesele" używa zwrotu "na grobie rodziny" zamiast "na grobie panny młodej". "Lekarstwo" to opowiadanie o człowieku, który obsesyjnie pragnie odmienić swój los. Jako lekarstwo podejmuje się samoukarania, które okazuje się nieskuteczne.
Te proste przykłady pokazują, że Gombrowicz był wielkim mistrzem transformacji stylu. W jego utworach możemy odnaleźć mieszankę różnych stylów, od języka najbardziej prostego i bezpośredniego do najbardziej skomplikowanego i metaforycznego.
Witold Gombrowicz to jeden z najważniejszych polskich pisarzy XX wieku. Jego twórczość uważana jest za najbardziej znaczący wkład do literatury polskiej.
Do najważniejszych dzieł Gombrowicza należą:
Witold Gombrowicz to jeden z najbardziej wpływowych polskich autorów. W swojej karierze napisał wiele książek, sztuk teatralnych i wierszy. Jego prace słyną z czarnego humoru i błyskotliwego stylu porównywanego do twórczości Kafki.
Gombrowicz był zagorzałym nacjonalistą i zwolennikiem niepodległości Polski. Był także krytykiem Związku Sowieckiego, który uważał za opresyjny reżim, dławiący indywidualizm, kreatywność i wolność wśród swoich obywateli.
Geniusz literacki Witolda Gombrowicza odnajdujemy nie tylko w jego twórczości, ale także w jego życiu. Jego życiorys wypełniony jest wieloma ciekawymi wydarzeniami, takimi jak więzienie przez Sowietów, ucieczka z więzienia na Syberii, powrót do Polski po II wojnie światowej czy objęcie funkcji Ministra Kultury w Polsce w okresie komunizmu.
Witold Gombrowicz jest często nazywany ojcem współczesnej literatury polskiej. Pisał głównie na początku XX wieku i jest uważany za jednego z najwybitniejszych pisarzy polskich. Jego prace są nadal aktualne, a wielu krytyków cytuje jego twórczość jako doskonały przykład europejskiej awangardy w tym czasie.
Dzieła Witolda Gombrowicza zostało przetłumaczone na ponad 30 języków i ma status jednego z najsłynniejszych polskich autorów, mimo że nie napisał żadnej powieści od 1946 roku. W swoim czasie był postacią kontrowersyjną i pozostaje nią do dziś.
Wielu krytyków zauważyło, że jego twórczość ma paralele z twórczością Kafki i że czasami uważany jest za „Polskiego Kafki”.
Gombrowicz nazywany jest jednym z największych polskich pisarzy XX wieku. Zajmuje on szczególne miejsce w historii literatury polskiej. Jego twórczość jest pełna satyry i dowcipu, wykorzystuje style literackie do krytyki społeczeństwa swoich czasów.
Pisze o hipokryzji i zepsuciu ówczesnego społeczeństwa. Wyraża również głębokie obrzydzenie i pogardę wobec społeczeństwa swoich czasów.
Bardzo trudno jest sklasyfikować jego twórczość, jest ona połączeniem wielu gatunków. Często eksperymentuje z różnymi stylami i formami.